Als je de wijk Quartieri Spagnoli in Napels al eens hebt bezocht, dan ben je zijn werk zonder twijfel tegen gekomen. We hebben het over lokale kunstenaar Leone Peretti. Sinds een aantal jaren kleurt zijn street art de muren van deze kleurrijke wijk. Tijdens onze tours door Quartieri Spagnoli, maar ook in onze vrije tijd komen wij Leone regelmatig tegen. Vandaar dat wij ook hem voor onze ‘Locals aan het woord’ serie interviewden in 2020. Boven in de Quartieri Spagnoli tussen zijn muurschilderingen op het pleintje bij Bostik.
Naam: Leone Peretti
Instagrampagina: @leoneperetti
Favoriete plek in de stad: Het uitzicht over de stad vanaf Corso Vittorio Emanuele
Wie ben je en wat doe je in Napels?
Ik heet Leone Peretti en ik woon sinds 5 jaar in Napels. Ik kwam hier om een meisje te ontmoeten, die uiteindelijk mijn vriendin is geworden. En daarom heb ik gekozen om hier te komen wonen. Ik was ook direct verliefd op deze plek. Eigenlijk zou ik hier voor drie dagen zijn, maar ik ben meteen gebleven. Ik had mijn gitaar en drie shirts bij me, de rest heb ik hier gekocht.
Drie jaar geleden was ik boodschappen aan het doen hier om de hoek. De jongen die er werkte zei: “Leone, ga hier boven kijken want Bosoletti [Argentijnse kunstenaar] is er aan het werk”. Ik ging kijken en zag een jongen aan het werk op een enorme steiger. Naast me stond een man met wit haar die tegen me begon te praten. Ik zei hem dat ik ook schilderde en liet hem wat van mijn werk zien. Waarop hij mij vroeg: “wil je niet een Pino Daniele portret maken hier op de muur?”. Ik zei dat het een eer voor me zou zijn om het te mogen doen en zo is de samenwerking met Bostik ontstaan.
Hoe ben je begonnen met schilderen?
Ik schilderde al een lange tijd en sinds een aantal jaren is het nu mijn werk. Ik schilderde namelijk al toen ik in Rome en Abruzzo woonde. Men vroeg me dan wel eens om een werk te maken op doek of papier. Maar in Napels ben ik vooral muurschilderingen gaan maken, al werk ik ook nog wel op doek.
Schilder je inmiddels liever op een muur of op een doek?
Het zijn twee hele verschillende ervaringen… Maar schilderen op een doek is vaak intiemer. Je krijgt bijvoorbeeld een foto van een broer, moeder of opa. En voor deze mensen is het vaak een heel belangrijk, emotioneel iets. En daardoor is het voor mij ook heel belangrijk. Op doek schilderen is technisch gezien makkelijker. Je bent thuis, je hebt de ruimte, niemand stoort je etc.
Een muurschildering is echt iets totaal anders, want ik maak dan een schildering voor iedereen. En alle mensen passeren, maken een opmerking of spreken je aan. Ik zie het als een cadeau dat ik geef aan hen. Maar het is ook een cadeau dat zij aan jou geven, omdat elke opmerking je verrijkt.
Een muurschildering is technisch wel lastiger. Je werkt soms op een trap, er passeren de hele tijd mensen, je wordt vaak onderbroken in je werk. Maar het is wel heel erg interessant.
Van de muurschilderingen die je hier in Napels hebt gemaakt… welke is je favoriet?
Ik ben bijzonder gehecht aan die van Pino Daniele, omdat dat mijn eerste muurschildering was hier in Napels. Ik luister al twintig jaar naar zijn muziek. Maar pas hier ontdekte ik dat het liedje ‘Napule è’ van hem was. Ik vind het een fantastisch nummer. Dus een muurschildering van hem maken was ook een heel mooie ervaring daardoor. Ik denk dat mijn favoriet daarom inderdaad deze is.
Hoe vind je het wonen in Napels?
Ik woon in Quartieri Spagnoli en meteen toen ik hier arriveerde voelde ik mij thuis. Hier voel ik me omringd door mensen, niet door de stad. In Rome bijvoorbeeld woonde ik in een straat met meer auto’s dan mensen. Het lawaai dat je hoorde kwam van de auto’s. Hier heb je ook lawaai, maar je hoort ook veel mensen praten en roepen. Daar moest ik in het begin ook wel een beetje aan wennen. Mijn buurvrouw was een beetje doof en alles wat ze zei schreeuwde ze. En zo werd ik iedere ochtend wakker van haar. Inmiddels woon ik in een heel stil huis en heb ik er soms juist last van dat ik weinig tot geen geluid hoor als ik alleen ben.
Daarnaast heb je het menselijke aspect van hier wonen. Hier in de quartieri voel je je nooit alleen. Als er iets gebeurd zijn er altijd mensen om je heen die je helpen. Heel menselijk, verrijkend en mooi. Mensen hebben ook altijd iets te vertellen. Toen ik bijvoorbeeld hier beneden bij de pizzeria gevraagd was een muurschildering te maken. Een portret van de oom van de eigenaresse. Op het moment dat zijn gezicht net zichtbaar was op de muur stopten er iedere keer voorbijgangers. En ze zeiden bijvoorbeeld “hé dat is Sasy! Waarom ben je hem aan het schilderen?” En dat soort dingen vinden ik echt heel mooi.
Wat is je favoriete plek in de stad?
Ik ben de stad nog steeds aan het ontdekken, en ik vind nog steeds elke nieuwe straat die ik ontdek prachtig. Maar wanneer ik kan ga ik naar een plek hier dichtbij, het panoramisch punt hierboven [op Corso Vittorio emanuele]. Je ziet heel Napels en vooral de opkomst van de zon is er waanzinnig. Hoe de zon op komt vanachter de Vesuvius en alle torens en kerken langzaam verlicht, de zee die in allerlei kleuren verandert. Dat vind ik echt het allermooiste.
Maar ik vind bijvoorbeeld ook Rione Sanita prachtig met al zijn muurschilderijen. En ik wil nog veel meer ontdekken van de stad, maar op dit moment staat alles een beetje op pauze vanwege de beperkingen…
Wat is je favoriete gerecht?
Haha, dat is moeilijk. Mijn vriendin is namelijk een kok van een behoorlijk hoog niveau. Zowel op hartig als op zoet gebied. En zij heeft mij echt heel veel lekker eten van hier laten proeven. Ook omdat haar moeder een fantastische kok is. Maar ik vind echt alles lekker. Voorheen hield ik niet echt van zoetigheden, maar door haar ben ik er nu helemaal gek van. Roccocò, mostaccioli, pastier… Mijn tantes, zus, moeder ruzien met elkaar over wie haar dolci krijgen. Als ik ze op kom zoeken in Abruzzo en Trentino heb ik 20 kilo dolci in de auto, haha. Daarom zeg ik je, ik leef hier in een paradijs.
Wil je de muurschilderingen van Leone Peretti in het echt zien? Boek dan de Quartieri Spagnoli Tour of de Street Art Tour met ons.
